Πριν λίγες μέρες γνώρισα έναν τύπο και μόλις του είπα ότι είμαι από την Ικαρία άκουσα για χιλιοστή φορά τις ατάκες "Α από εκεί που τα μαγαζιά είναι κλειστά την μέρα και ανοιχτά τη νύχτα", "Εκεί που πάτε στο μαγαζί, ψωνίζετε ενώ λείπει ο ιδιοκτήτης, αφήνετε τα λεφτά και φεύγετε."
Ναι από εκεί είμαι αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Κατ αρχήν να πούμε το γιατί. Οι άνθρωποι παλιότερα που δεν..
..είχαν αυτοκίνητα, μηχανάκια, βενζινοκίνητα τρακτέρ κτλ αναγκαζόταν με το που ξυπνούσαν το πρωί να πάρουν τον δρόμο για τις αγροτικές τους δουλειές κήποι ζώα κτλ. Δυο και τρεις ώρες μπορεί να ήταν μόνο η διαδρομή. Έτσι γύριζαν στα σπίτια τους αργά το απόγευμα. Μέχρι να κάνουν ένα μπάνιο (αν υπήρχε δυνατότητα), και να φάνε κάτι είχε πάει 9-10 το βράδυ. Τότε λοιπόν έβγαιναν και πήγαινα στα καφενεία. Πιο παλιά τα καφενεία ήταν και μικρά μπακάλικα. Η ουσία είναι πως και τα ίδια τα μπακάλικα άνοιγαν εκείνες τις ώρες ώστε να εξυπηρετήσουν τους κατοίκους. Την μέρα δεν ήταν ανοιχτά γιατί από την μια ήταν και οι ίδιοι σε δουλειές αλλά και απ την άλλη γιατί δεν πατούσε ψυχή αφού όλοι έλειπαν. Έτσι καθιερώθηκε το κέντρο των χωριών να είναι έρημο την ημέρα και μετά τις 8-9 το βράδυ να σφύζει από ζωή μέχρι τις 1-2 που έφευγαν και οι τελευταίοι.
Το δεύτερο τώρα, με τα χρήματα που αφήνουμε και φεύγουμε γινόταν παλιά σε μικρή όμως κλίμακα, Πήγαινε π.χ. ο μπακάλης για μια δουλειά και απλά δεν έβαζε "επιστρέφω σε λίγο". Έμπαινε ο άλλος μέσα, έπαιρνε αυτό που ήθελε, άφηνε τα λεφτά και έφευγε. Αυτό πλέον δεν γίνεται. Αλλά και να γίνει (δύσκολα) θα γίνει μόνο τον χειμώνα που γνωρίζονται μεταξύ τους.
Και πάμε στο τώρα.
Στο τώρα που ο κάθε τόπος διαφημίζει ότι έχει. Στην Ικαρία ένα από αυτά που έχουμε (εκτός το ίδιο το νησί που είναι εκπληκτικό) είναι και το ωράριο. Πρωτίστως να σημειώσουμε ότι πλέον το φαινόμενο έχει περιοριστεί στο βόρειο τμήμα του νησιού και κυρίως στις Ράχες. Αν θέλει ο ταξιδιώτης να καταλάβει την διαφορά και να την νιώσει στο πετσί του θα πρέπει να επισκεφτεί τον Χριστό Ραχών,τον Άγιο Πολύκαρπο, τον Άγιο Δημήτριο, τον Αρμενιστή κ.α Τον χειμώνα τα μαγαζιά ανοίγουν το πρωί κανονικά, κλείνουν το μεσημεράκι και ξανανοίγουν στις 8-9 το βράδυ. Τώρα βέβαια αυτοί που έχουν ζώα και κήπους είναι λιγότεροι από παλιά και υπάρχουν και τα αυτοκίνητα αλλά το ωράριο παραμένει. Ένας λόγος είναι ότι έτσι μάθαμε, άλλος είναι ότι οι απογευματινές ώρες και οι πρώτες βραδυνές χρησιμοποιούνται για κοινωνικές επισκέψεις. Έτσι αν πάμε στο κέντρο του Χριστού Ραχών στις 6 το απόγευμα θα είμαστε εμείς και τα πλατάνια.
Το καλοκαίρι τα πράγματα αλλάζουν. Τα μαγαζιά, με εξαίρεση 2-3, δεν κλείνουν ποτέ το μεσημέρι. Αν πας 4 το απόγευμα στο κέντρο του χωριού όλο και κάποιοι θα πίνουν καφέ, όλο και κάποιος θα ψωνίζει κάτι, όλο και μια παρέα θα τρώει πιο δίπλα. Το βράδυ συνεχίζουν να είναι ανοιχτά γιατί τότε γίνεται ο χαμός στο χωριό. Ακόμα και το Σούπερ μάρκετ κλείνει μετά τις 3 τα ξημερώματα. Σε μεγάλα κέφια φτάνει και τις 4-5. Όλα αυτά για τον Χριστό.
Σε παραθαλάσσια χωριά όπως ο Αρμενιστής και το Γιαλισκάρι αυτό δεν ισχύει. Από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2-3 το βράδυ ο κόσμος είναι πάρα πολύς. Λίγο τα ξενοδοχεία που υπάρχουν, η θάλασσα και τα μαγαζιά κρατούν τα χωριά στο πόδι σχεδόν όλο το 24ωρο.
Όταν ήμουν μικρός είχα ακούσει την φράση ότι όποιος έρθει στην Ικαρία ή θα την λατρέψει ή θα την μισήσει. Όποιος έρθει μια φορά ή θα έρχεται κάθε χρόνο ή δεν θα ξανά έρθει ποτέ. Δεν το κατάλαβα αλλά όσο περνάνε τα χρόνια αρχίζω και το βλέπω. Μάλλον είχε δίκιο αυτός που το είχε πει.
Τα πράγματα είναι διαφορετικά στην Ικαρία σε σχέση με όσα νησιά έχω επισκεφτεί. Έχουν μεγάλη διαφορά οι άνθρωποι καταρχήν, και φυσικά δεν λέω ότι εμείς ήμαστε οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί. Δεν είναι "καλός" ή "κακός" απλά υπάρχει διαφορά. Μόνο με τους Χιώτες έχω διακρίνει μια ομοιότητα.
Επισκεφτείτε το νησί και πείτε μου τις δικές σας εντυπώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου